Υπάρχει ακρίβεια; ΟΧΙ.

Αυτό που υπάρχει, είναι ένα παγκόσμιο καλά οργανωμένο σχέδιο για να μαζευτεί ο πλούτος από τους φτωχότερους στους πλουσιότερους. Ουσιαστικά είναι μια ακόμα επίθεση στις οικονομίες των φτωχότερων υπέρ της κορυφής των πλουσιότερων. Είναι η τρίτη φάση της μεγαλύτερης αναδιανομής πλούτου υπέρ των πλουσίων που έγινε ποτέ στην χώρα μας. Η πρώτη, που είχε χαρακτηριστεί ως τέτοια πριν ακόμη συμβεί, ήταν το 1999 με το χρηματιστήριο, όπου πολλοί χρηματιστές χαρακτήριζαν αυτό που έμελε να συμβεί ως «την μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου υπέρ των πλουσίων που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα». Η δεύτερη, είχε «προφητευτεί» από το ΚΚΕ, το οποίο είχε χαρακτηρίσει την αναμενόμενη έλευση του ευρώ ως «το μεγάλο κόλπο για την αναδιανομή του πλούτου υπέρ των πλουσίων». Ο γράφων, επειδή το ΚΚΕ δεν συνηθίζει να συμφωνεί με οτιδήποτε και αν γίνεται, δεν είχε δώσει καμία σημασία σε αυτά που έλεγε, όπως όλοι μας προφανώς. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθείται από τις κυβερνήσεις της Ελλάδος, από το 1990 και μετά, σκοπεύει στην συγκέντρωση του πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια. Αυτό βέβαια ουσιαστικά έχει αρχίσει σε παγκόσμιο επίπεδο με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης που ήταν το αντίπαλο δέος στον «μπαμπά» του νεοφιλελευθερισμού, τις ΗΠΑ.

Αυτά τα αφεντικά είναι τόσο αχόρταγα; Ιστορικά αυτό μας έχουν αποδείξει, όμως δεν σημαίνει κατ ανάγκην ότι αυτό ακολουθούν. Υπάρχει και άλλος ένας λόγος για τον οποίον οι επιχειρήσεις είναι τόσο αχόρταγες και τόσο αδίστακτες.

Τα επόμενα στάδια του καπιταλισμού που μοιράζει υποσχέσεις (και εν μέρει τις πραγματοποιεί) για πλουτισμό όλων - είναι να επιβιώνουν όλο και λιγότερες επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα να συγκεντρώνουν όλο και μεγαλύτερη οικονομική και – αναπόφευκτα – πολιτική ισχύ.

Λόγω και της σύνδεσής τους με τα Χρηματιστήρια και τον κατακερματισμό της ιδιοκτησίας τους σε πολλούς ιδιοκτήτες (μετόχους), είναι αναγκασμένες αυτές οι επιχειρήσεις να παρουσιάζουν κέρδη, ώστε να μένουν ευχαριστημένοι και οι μέτοχοι, για να μη βουλιάξει η μετοχή της εταιρείας. Κοινώς, για να επιβιώνουν στο χρηματιστηριακό περιβάλλον, πρέπει να κερδίζουν συνεχώς, να παρουσιάζουν όλο και περισσότερα κέρδη πάση θυσία.

Κάπου εκεί (και επειδή αυτό συνέφερε περισσότερο), υιοθετήσανε την θεωρία της ανάγκης πλουτισμού των οικονομικά ισχυρών, ώστε να βρίσκουν κεφάλαια για να τα επαναεπενδύσουν, προκαλώντας περαιτέρω ανάπτυξη της οικονομίας, και αύξηση των θέσεων εργασίας. Πάντως, σαν επιχείρημα είναι λογικό. Να δοθεί δηλαδή ο πλούτος στους πλούσιους για να επαναεπενδύσουν τα κέρδη τους. Δεν μπορεί όμως να βρεθεί ένα λογικό επιχείρημα που θα δικαιολογήσει όλους αυτούς που θα πεθάνουν από πείνα, όλους αυτούς που θα χάσουν το σπίτι τους μόνο και μόνο επειδή η κυβέρνηση θα κάνει τα στραβά μάτια μπροστά στην διάπραξη εγκλημάτων των τραπεζών εις βάρος των δανειοληπτών, των μεγαλοεταιρειών εμπορίας τροφίμων με την δημιουργία καρτέλ για την κερδοσκοπία εις βάρος των καταναλωτών, κλπ.

Και βέβαια, στην λογική του επιχειρήματος του πλουτισμού των ήδη πλουσίων, θα μπορούσε κάλλιστα να αντιπαρατεθεί η ανάγκη πλουτισμού των φτωχότερων για τόνωση της κατανάλωσης και αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων με αυτόν τον τρόπο. Προφανώς συμφέρει λιγότερο, μια και αποφασίζει το κεφάλαιο και όχι ο λαός.

Όπως και να έχει, με κάποιον τρόπο πρέπει να αυξήσουν την κερδοφορία τους οι επιχειρήσεις. Για προφανείς λόγους, δεν γίνεται ξαφνικά να κόψεις από το εισόδημα του υπαλλήλου σου για να αυξηθεί η κερδοφορία της επιχείρησης. Σε ευρύτερο επίπεδο, δεν μπορείς να κόψεις από το εισόδημα όλων των εργαζομένων για να αυξήσεις την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Τουλάχιστον, όχι όσο θα ήθελες, ακόμα και αν έχεις καταφέρει να ξεγελάσεις τους εργαζόμενους και συναινέσουν έστω και απρόθυμα στην περικοπή των αποδοχών τους, όπως έγινε πριν μερικά χρόνια. Υπάρχει και άλλος τρόπος να πάρεις από κάποιον που δεν είναι διατεθειμένος να σου δώσει:

Μπορούν να ακριβύνουν όλα αυτά τα οποία αγοράζουν όλοι αυτοί των οποίων το εισόδημα θέλεις να μειώσεις! Στην περικοπή του 10% από τον μισθό μου, θα αντιδράσω στον εργοδότη μου. Στην αύξηση κατά 10% της τιμής των προϊόντων(άρα εμμέσως πλην σαφώς 10% μείωση του εισοδήματός μου) που καταναλώνω, δεν μπορώ τόσο εύκολα να αντιδράσω. Αυτό για πολλούς λόγους: Ο «εχθρός» είναι αόρατος, δεν είναι ο εργοδότης μου. Επιπλέον, είμαι ελεύθερος να διαλέξω το προϊόν που θα καταναλώσω, άρα αν δεν μου αρέσει θα πάω αλλού, ασχέτως του ότι πουθενά δεν θα βρεθεί φθηνότερα. Είναι επιλογή μου να το αγοράσω, ασχέτως αν χωρίς αυτό θα πεθάνω από ασιτία. «Μην το αγοράζεις», είναι η απάντηση.

Και δυστυχώς η λύση δεν είναι να μην το αγοράσεις. Βλέπουμε τόσο πολλά και διαφορετικά προϊόντα στα ράφια των σουπερμάρκετ, που νομίζουμε ότι έχουμε εμείς τους εμπόρους στο χέρι. Μια πιο προσεκτική ματιά στις ετικέτες των προϊόντων, αλλά και λίγο περισσότερο ενδιαφέρον στις επιχειρηματικές κινήσεις των εταιρειών τροφίμων όπως για παράδειγμα η Nestle ή η Kraft, θα μας αποκαλύψει ότι 3-4 εταιρείες τροφίμων παράγουν και/ή διακινούν περισσότερο από το 70% των τροφίμων που καταναλώνουμε. Δυστυχώς, οι ολιγοπωλειακές καταστάσεις, πληγή για τις αγορές αλλά κυρίως για την τσέπη μας, έχουν επικρατήσει στην χώρα μας, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι σε άλλες χώρες της Ευρώπης, λόγω σκοτεινής πολιτικής βούλησης.

Βέβαια, δύσκολες ημέρες λόγω υπερκερδών κάποιων εταιρειών, περνάει όλος ο πλανήτης. Ήδη για φέτος, οι πετρελαϊκές εταιρείες αλλά και οι βιοτεχνολογικές εταιρείες αγροτικών προϊόντων (αυτές που ακρίβυναν το ρύζι και το σιτάρι προκαλώντας αναταραχές, θανάτους αλλά και σοβαρούς κινδύνους για λιμό σε ολόκληρο τον αναπτυσσόμενο κόσμο), διπλασίασαν τα κέρδη τους εν συγκρίσει με πέρυσι! Για να καταλάβουμε το μέγεθος των επιχειρήσεων αλλά και την ευκολία με την οποία ελέγχουν την αγορά, αρκεί να αντιληφθούμε ότι μερικές εταιρείες βιοτεχνολογίας, όπως για παράδειγμα η Monsanto και λίγες ακόμα, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, ελέγχουν πάνω από το 70% της αγροτικής παραγωγής των βασικών αγροτικών προϊόντων, της σόγιας, του καλαμποκιού, των σιτηρών κλπ.

Και βέβαια, ακούμε από παντού ότι το πετρέλαιο έχει φτάσει σε ύψος ρεκόρ. Αυτό κι αν είναι απάτη! Ας μη ξεχνάμε ότι πριν 6-7 χρόνια το δολάριο είχε μεγαλύτερη αξία έναντι του ευρώ, με την ισοτιμία του να είναι 0,80 δολάρια ανά ευρώ, ενώ τώρα είναι 1,65 δολάρια ανά ευρώ. Ουσιαστικά σήμερα, το δολάριο έχει χάσει την μισή αξία του εν συγκρίσει με 6-7 χρόνια πριν. Αν θυμηθούμε λίγο καλύτερα, θα δούμε ότι η τιμή του πετρελαίου το 2000 ήταν περίπου 40 δολάρια., δηλαδή 50περίπου ευρώ. Τώρα που η τιμή του πετρελαίου είναι 130 δολάρια, αυτό ισοδυναμεί με περίπου 63 ευρώ. Η τιμή σαφώς είναι αυξημένη, αλλά ιστορικά είναι μια μικρή ανατίμηση, τουλάχιστον για τις χώρες της ζώνης του ευρώ. Τέτοια ανατίμηση δεν μπορεί να δικαιολογήσει έτσι απλά την τόσο μεγάλη αύξηση των καυσίμων για μεταφορές. Η φράση: «Με τον ήλιο τα βγάζω, με τον ήλιο τα βάζω. Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;», με μια μικρή παραλλαγή ταιριάζει απόλυτα στην εποχή μας: «Με όσα ευρώ το αγόραζα, με τα ίδια ευρώ το αγοράζω. Τι έχει το έρμο κι ανεβαίνει;». Κάπου εκεί έρχεται και η Ευρώπη αλλά και οι φιλοευρωπαϊστές και προσπαθούν να μας πείσουν ότι το ευρώ μας έσωσε. Είναι αλήθεια αυτό; Μάλλον όχι. Πως θα μπορέσουν οι φιλοευρωπαϊστές να εξηγήσουν το γεγονός ότι η χώρα μας, που κολυμπάει με το σωσίβιο του ευρώ είχε παρόμοια αύξηση στις τιμές της βενζίνης με τις ΗΠΑ, την χώρα που πραγματικά επλήγη από την άνοδο των τιμών του πετρελαίου;

Βέβαια, οι διεθνείς συγκυρίες ευνοούν αυτήν την ακρίβεια, αλλά κυρίως ως αφορμές και όχι ως πραγματικές αιτίες. Γιατί σίγουρα, το βούλιαγμα ενός τάνκερ στον Ειρηνικό, αποτελεί πραγματικά μια αστεία αιτία ανόδου των τιμών, και όμως συνέβη! Όπως επίσης αστεία είναι η παρουσίαση ως αιτία ανόδου των τιμών του μαύρου χρυσού η επίθεση Νιγηριανών ανταρτών σε αγωγό πετρελαίου στη Νιγηρία. Όλες αυτές οι αιτίες, αλλά και πολλές σοβαρότερες, πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Ποτέ ως τώρα δεν αποτέλεσαν σοβαρές αιτίες ανόδου των τιμών.

Υπάρχει και μια άλλη πιθανότητα, που δεν έχει αναφερθεί πουθενά. Είναι η οικολογική διάσταση του θέματος. Όλη αυτή η ακρίβεια βλάπτει σοβαρά τον υπερκαταναλωτισμό. Είναι η ευκολότερη πολιτική που θα μπορούσε να εφαρμοστεί ώστε να σταματήσει ο υπερκαταναλωτισμός και ταυτόχρονα να μην βγουν ζημιωμένες οι μεγάλες εταιρείες που ελέγχουν τον κόσμο. Ποιος είπε ότι δεν μπορείς να έχεις και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο; Και για τον λαό που θα μείνει αχόρταστος; Δεν πειράζει, εκεί που δούλευαν άνευ σταματημού για να καταναλώνουν άχρηστα πράγματα, τώρα θα δουλεύουν άνευ σταματημού ίσα για να ζουν.

Ας φτάσουμε και στο «δια ταύτα» λοιπόν: Την επόμενη φορά που θα ακούσετε κάποιον υπουργό να λέει ότι θα πατάξει τους κερδοσκόπους, κρυφτείτε. Όχι μόνο δεν θα κάνει τίποτα, αλλά ταυτόχρονα, θα ευλογήσει αυτούς τους κερδοσκόπους, ως τα πλέον άξια μέλη της κοινωνίας μας. Το πολύ πολύ να υπάρξει μία μικροπαρέμβαση για μια ελάχιστη πτώση των τιμών, έτσι ώστε να μειωθεί η πίεση από την κοινωνική χύτρα, ώστε να συνεχίζει να βράζει ο λαός χωρίς όμως και να σκάσει η χύτρα. Και αυτό, όχι μόνο γιατί τα «παίρνει» από αυτούς, αλλά και γιατί αυτοί υπηρετούν την πολιτική που ο ίδιος εφαρμόζει! Και μια και το θυμήθηκα, στο ακριβό προϊόν το ΦΠΑ είναι μεγαλύτερο! Η μείωση δηλαδή της αγοραστικής κίνησης δεν πλήττει το κράτος, γιατί ότι χρήματα ξοδεύονταν πριν, τα ίδια (και σαφώς περισσότερα) ξοδεύονται τώρα.

Κάπου εκεί θα δείτε και την κάθε αντιπολίτευση να μιλάει για ανικανότητα του κράτους να ελέγξει τα καρτέλ των τροφίμων, αντί να λέει την αλήθεια. Ποια είναι αυτή η αλήθεια λοιπόν; Η πραγματικότητα της συγκέντρωσης του κεφαλαίου σε όλο και λιγότερα χέρια. Η επόμενη εποχή που θα ανατείλει είναι η φεουδαρχία. Ήδη, το κράτος συρρικνώνεται, και με την θέλησή του μάλιστα, υπέρ των εταιρειών. Οι εν λόγω εταιρείες ουσιαστικά παίζουν τον ρόλο των μεγαλοκτηματιών που έγιναν φεουδάρχες. Και βέβαια, δεν είναι μονάχα οι εταιρείες οι νέοι φεουδάρχες. Σε μια πιο πατροπαράδοτη εκδοχή της φεουδαρχίας, ήδη μεγιστάνες του πλούτου κατέχουν τεράστιες εκτάσεις γης. Ένας εξ αυτών είναι ο γνωστός Τζόρτζ Σόρος, ο οποίος κατέχει στην Παταγονία έκταση γης ικανή να θρέψει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων - τους επόμενους δουλοπάροικους προφανώς.

Κάποιοι θα πουν ότι η φεουδαρχία είναι αρκετά μακριά για να την προλάβουμε εμείς. Ένα κύριο χαρακτηριστικό των δουλοπάροικων ήταν ότι είχαν μια σχετική ελευθερία (εν συγκρίσει με τους σκλάβους, και από την άλλη, δουλεύοντας πάρα πολύ σκληρά ίσα ίσα που κατόρθωναν να βγάλουν τα προς το ζην. Δεν θα λέγατε ότι ήδη αυτό συμβαίνει σε αρκετούς συμπολίτες μας, οι οποίοι δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί; Και από την άλλη, δεν είναι ολοφάνερο ότι και οι ελευθερίες μας όλο και περιορίζονται για να φτάσουμε να έχουμε και εμείς δικαιώματα δουλοπάροικου;

Μα και πως θα το καταφέρουν χωρίς εμάς; Δεν θα το καταφέρουν χωρίς εμάς, αλλά μαζί με εμάς! Όταν εμείς παρακολουθούμε αυτό το «χαζοκούτι», όπως πολύ εύστοχα αποκαλούσε την τηλεόραση η εκκλησία πριν χρόνια, δεν καταλαβαίνουμε ότι σαν την «μωρά παρθένα» κάποιος μας αποπλανάει, και όταν πια το πάρουμε χαμπάρι, όντας αργά πια, θα βρεθούμε να κλαίμε πάνω στα ματωμένα μας σεντόνια…