Το παρακάτω ποίημα, θα ήμουν πάρα πολύ υπερήφανος αν το έγραφα εγώ. Είμαι όμως υπερήφανος που το γνωρίζω. Και είμαι ακόμα πιο υπερήφανος που μου δίνεται η ευκαιρία να επιμεληθώ την δημοσίευσή του στο Περισκόπιο. Λέει με πολύ πιο όμορφα και απλά λόγια όλα όσα θέλω να πω με το επόμενο άρθρο μου για την ζωή που αφήνουμε να μας προσπερνά, όταν εμείς την κοιτάζουμε πίσω από το χνωτισμένο τζάμι.

Ενας γέρος

Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ' ένας γέρος·
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.

Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνεια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμι, και λόγο, κ' εμορφιά.

Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει.
Κ' εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθές. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.

Και συλλογιέται η Φρόνησις πώς τον εγέλα·
και πώς την εμπιστεύονταν πάντα - τι τρέλλα! -
την ψεύτρα που έλεγε· «Αύριο. Εχεις πολύν καιρό.»

Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώσι
κάθ' ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.

... Μα απ' το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Αναλώσιμη ζωή

Τελικά τι ακριβώς κάνουμε πάνω σε αυτόν τον πλανήτη; Τι θα έπρεπε να κάνουμε πάνω σε αυτόν τον πλανήτη; Μπορούμε να απαντήσουμε αυτά τα ερωτήματα; Κανείς μας δεν μπορεί να είναι σίγουρος.

Πολλοί από εμάς, αναλώνουμε την ζωή μας στο άγχος για να αποδείξουμε σε ανθρώπους που σκέφτονται επιφανειακά, είτε είναι οι γείτονες μας, είτε διάφοροι γνωστοί είτε άγνωστοι ότι είμαστε άξιοι και δουλευταράδες. Δεν θα ασχοληθούμε να γίνουμε σωστοί ως άνθρωποι, αλλά να αποδείξουμε ότι είμαστε τόσο ικανοί ώστε να έχουμε καταφέρει να αποκτήσουμε ένα μεγάλο σπίτι, ένα σούπερ αυτοκίνητο, δύο παιδιά και μια αξιοσέβαστη δουλειά. Κάποιοι από εμάς τα καταφέρνουμε νωρίς, κάποιοι αργότερα, κάποιοι καθόλου.

Το χειρότερο είναι ότι, στο κυνήγι της αυτοεπιβεβαίωσης μέσα από την κοινωνική αναγνώριση και αναρρίχηση, σκεπτόμενοι αλλά και εργαζόμενοι πολλές ώρες γι’ αυτήν, θυσιάζουμε πράγματα περισσότερο σημαντικά, όπως είναι μια βόλτα με ποδήλατα με την/τον σύντροφό μας, λίγο παιχνίδι με τα παιδιά μας, ένα «σ’ αγαπώ» στην μητέρα μας, μια επίσκεψη στο σπίτι του φίλου μας. Άλλοι, θα αποφύγουν ακόμα και να ευθυμήσουν ή να παίξουν ποδόσφαιρο με τα παιδιά τους ή τους φίλους τους, φοβούμενοι τι θα πει ο κόσμος. Κάποιοι, ακόμη χειρότερα, αναλώνονται σε ίντριγκες για το πώς θα ξεφορτωθούν τον καινούριο συνάδελφό τους μόνο και μόνο για να βάλουν στην θέση του κάποιο δικό τους πρόσωπο, ή γιατί δεν γουστάρουν την φάτσα του νεοφερμένου ασχέτως αν είναι η δική τους καλύτερη ή χειρότερη, ή γιατί αυτοί γεννήθηκαν ξέροντας τα πάντα ενώ οι νεοφερμένοι είχαν την ατυχία να γεννηθούν κοινοί θνητοί. Ή επίσης, ενοχλημένοι από την επιτυχία του γνωστού ή γείτονά τους, προσπαθούν να του δώσουν λίγη από την δική τους δυστυχία λες και είναι περίσσευμα προς ελεημοσύνη.

Πολλοί από εμάς, δυστυχούν (αλλά και αναπόφευκτα μεταδίδουν την δυστυχία τους), μόνο και μόνο επειδή τους στενοχωρεί και πικραίνει τι λένε ή τι πιστεύουν οι άλλοι γι’ αυτούς. Αξίζουν τόσο πολύ όλα αυτά; Τι αξίζει περισσότερο; Τι θέλεις να κάνεις τώρα; Γιατί δεν το κάνεις; Και πότε τελικά θα το κάνεις; Μάλλον ποτέ αν όχι τώρα…

Φίλε Κώστα, μας δίδαξες αγάπη γι’ αυτήν την αξιολύπητη πολλές φορές ζωή, δείχνοντας μας πώς να την χαιρόμαστε. Έφυγες νωρίς ειν’ η αλήθεια, μα βλέπεις πόσο πιο νωρίς από σένα έχουν φύγει άνθρωποι που ζουν ακόμη και έχουν τα διπλά σου χρόνια; Φαίνεται στα μάτια τους θαρρείς… Κοίτα τους με πόση πίκρα κοιτάζουν τη ζωή πολλοί από δαύτους. Είναι γιατί δεν τηνε ζήσανε.

Καλό σου ταξίδι φίλε Κώστα, θα τα ξαναπούμε, αν και ελπίζω να αργήσουμε λίγο. Μα αν είναι ο χρόνος που μου μένει να είναι μπροστά στην τηλεόραση, ή στην μιζέρια της ίντριγκας, του άγχους και της πίκρας για μία ζωή που δεν συνέβη, τότε, κούρδισε την κιθάρα σου και πες στο μεγάλο αφεντικό να με φωνάξει και μένα για να παίξουμε μαζί, εσύ με την κιθάρα σου και εγώ με το τουμπελέκι μου, αυτό που ποτέ δεν έμαθα…