Μια μικρή χώρα με μεγάλους πολίτες και μικρούς ηγέτες.

Εδώ και πολλά χρόνια, μια ομάδα πολιτών από το Δίστομο, ένα χωριό που οι κάτοικοί του σφαγιάστηκαν από τους Ναζί, μας δείχνει τι σημαίνει αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμός. Διεκδικούν τις αποζημιώσεις που δικαιούνται για τις ναζιστικές θηριωδίες. Για την ακρίβεια, διεκδικούν τις αποζημιώσεις που δεν τόλμησαν να ζητήσουν οι μικρούληδες πολιτικοί μας.
Να λοιπόν τι κάνουν: Ξεκίνησαν ένα πολυετή δικαστικό αγώνα με πολλά εμπόδια. Αφού κέρδισαν τον δικαστικό αγώνα επί ελληνικού εδάφους όπου τους επιδικάστηκε αποζημίωση 28 εκατομμυρίων ευρώ από το Πολυμελές Πρωτοδικείο Λιβαδειάς, ζήτησαν τα λεφτά που δικαιούνται. Επειδή όμως η γερμανική κυβέρνηση αρνείται να πληρώσει τις αποζημιώσεις, η λύση είναι η αναγκαστική εκτέλεση της απόφασης με κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων της Γερμανίας επί ελληνικού εδάφους. Όμως, στην χειραγωγούμενη Ελληνική Δικαιοσύνη, γι αυτήν την ιστορία απαιτείται η άδεια του υπουργού δικαιοσύνης! Ο υπουργός της ελληνικής αδικαιοσύνης λοιπόν, για να μην δυσαρεστήσει της Γερμανική κυβέρνηση η οποία πιέζει για να μην πληρώσει, δεν δίνει την απαιτούμενη και αυτονόητη άδεια.
Τότε, οι πραγματικά μεγάλοι αυτοί πολίτες, έχοντας ειδοποιήσει εγγράφως τον υπουργό δικαιοσύνης για τις ενέργειες που θα ακολουθούσαν, προσέφυγαν σε δικαστήριο της Ιταλίας! Εκεί, δεν είναι αναγκαία η άδεια του υπουργού δικαιοσύνης. Τελικά, το αποτέλεσμα είναι ότι το Εφετείο της Φλωρεντίας όπου προσέφυγε η Γερμανική κυβέρνηση ασκώντας έφεση αφού έχασε και την δίκη στην Ιταλία, πήρε απόφαση η αποζημίωση των θυμάτων του Διστόμου να είναι άμεσα εκτελεστή. Δηλαδή, αν η κυβέρνηση της Γερμανίας αρνηθεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, θα κατασχεθούν περιουσιακά στοιχεία της Γερμανίας επί Ιταλικού εδάφους για να αποζημιωθούν έλληνες πολίτες.
Αφού η χώρα μας δηλαδή αδυνατεί να προστατεύσει τους πολίτες της, κάποια άλλη χώρα το αναλαμβάνει! Και για να είμαστε αντικειμενικοί, δεν είναι μικρός ο υπουργός μόνο αυτής της μικρής κυβέρνησης. Το ίδιο μικρός ήταν και ο υπουργός της μικρής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Από τότε υπάρχει αυτή η υπόθεση… Το ελπιδοφόρο αυτής της ιστορίας είναι ότι σε μια μικρή χώρα, με τις μικρούλες κυβερνήσεις της και με τους μικρούληδες πολιτικούς που κυβερνούν αυτήν την χώρα, δεν παύουν να βγαίνουν πολίτες με μεγάλο ανάστημα και οι οποίοι διεκδικούν το αυτονόητο: την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.


Όταν εσείς κάνατε γκάλοπ...

Πως φαίνονται οι ερασιτέχνες των εταιρειών δημοσκοπήσεων. Όταν οι δύο πιο ευφάνταστες ερωτήσεις τους στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια ήταν: «Ποιον θεωρείτε καταλληλότερο για πρωθυπουργό» και «Ποιο κόμμα πιστεύετε ότι θα κερδίσει τι επόμενες εκλογές», εκεί στις ΗΠΑ, κάνανε μια απλούστατη ερώτηση: «Πως πανηγυρίσατε την νίκη του Ομπάμα;». Το εντυπωσιακό δεν είναι στην ερώτηση, αλλά στο αποτέλεσμα, το οποίο όμως περίμεναν ότι θα βγει! Η απάντηση ήταν «σεξ»! Και βέβαια, τώρα περιμένουν αύξηση των γεννήσεων και βελτίωση της οικονομίας από το συγκεκριμένο γεγονός. Πηδάτε να σωθούμε δηλαδή.


Η Ελλάδα αλώβητη από την οικονομική κρίση.

Νομίζετε ότι είναι ανέκδοτο ε; Και όμως έχει μια δόση αλήθειας, έστω και μισής. Οι πιο προοδευμένες χώρες, έχοντας υιοθετήσει πιο προοδευμένα οικονομικά τερτίπια, βρέθηκαν πιο εκτεθειμένες. Στην Ελλάδα δεν έφτασαν αυτά τα κόλπα γιατί ήταν πολύ νωρίς για εμάς. Γι αυτό και θα την βγάλουμε πιο εύκολα, και όχι όπως λέει ο αλογομούρης ότι ήμασταν ως χώρα προετοιμασμένη για την κρίση που ερχόταν.


Κελί με κελί διαφέρει;

Όταν ήμουν στο δημοτικό, πρωτοάκουσα την λέξη «κελί» και τις δύο κυριολεκτικές σημασίες της: Κελί της φυλακής και κελί του μοναστηριού. Προφανώς έλεγα τότε, και τα δύο είναι μικρά, λιτά, σκοτεινά κλπ. Προσπάθησα να τα ξεχωρίσω στο μυαλό μου ώστε να μην μπερδεύομαι κάθε φορά που ακούω την λέξη «κελί». Λίγο αργότερα άρχισα να μαθαίνω ότι τα κελιά της φυλακής μπορεί να μην είναι και τόσο λιτά. Σήμερα, ακούω περί κελιών σε μοναστήρια και άρχισα πάλι να μπερδεύομαι, γιατί απ’ ότι φαίνεται υπάρχουν κελιά μοναστηριών που δεν έχουν καμία σχέση με την λιτή ζωή που μου έμαθαν στο σχολείο… Ρε δάσκαλε, μήπως δεν μου τα έμαθες καλά;
Και μια που έμπλεξα τα σχολεία με τα μοναστήρια, δέστε τι μπλούζα μου έστειλε ένας καλός φίλος.